Na de uitvaart blijft het gemis, ook breekt er echter een periode aan waarin veel geregeld moet worden. Om nabestaanden hierin te ondersteunen heeft de Belastingdienst nu een speciale ‘pagina’ geopend.
U krijgt hier informatie over wat er allemaal praktisch moet worden geregeld met de Belastingdienst na een overlijden. Wat gebeurt er bijvoorbeeld met de toeslagen van de overledene, hoe en wanneer moet de laatste aangifte inkomstenbelasting worden gedaan en hoe werkt de erfbelasting wanneer u iets erft?
Wanneer je klikt op “Stel uw checklist samen” worden een aantal vragen gesteld om inzicht te krijgen in uw situatie.
Op basis van uw antwoorden wordt er vervolgens een checklist gemaakt, waarbij u per onderwerp aanvullende informatie kunt krijgen.
U kunt de checklist ook printen via de button “afdrukvoorbeeld”.
Tegenwoordig is er zoveel mogelijk rondom uitvaarten. Daarom in deze editie van Gastschrijvers het woord aan Marleen van Beek, een van de oprichters van Laatste Vlucht. Zij verzorgen ballonverstrooiingen in heel Nederland.
In dit artikel wil ik u kennis laten maken met het toepassen van balseming bij opbaringen. Officieel heet dit Thanatopraxie. Naast de gekoelde opbaring van uw dierbare, is het tegenwoordig ook mogelijk om een lichte balseming uit te laten voeren. Opbaring zonder koeling.
Wat is Thanatopraxie?
Thanatopraxie is een tijdelijke balseming van het menselijk lichaam na overlijden.
Het is een nieuwe keuze voor de opbaring. Voorheen was de enige optie om op te baren met behulp van koeling. De balseming was alleen voor specifieke groepen (waaronder het koninklijk huis) toegestaan, nu is de lichte balseming voor iedereen mogelijk.
Wat is het verschil met de gekoelde opbaring?
Door het toepassen van deze vorm van tijdelijke balseming kan er onafhankelijk van de buitentemperatuur zonder koeling opgebaard worden. Het geluid van de motor van de koeling is dan ook niet aanwezig.
Daarnaast biedt deze behandeling ook cosmetische voordelen. Het zien of aanraken van de overledene tijdens het laatste afscheid is voor veel mensen een belangrijk onderdeel in het rouwproces.
Verkleuringen en andere ontbindingsverschijnselen, zoals geuren en indroging, zullen geen belemmering meer vormen bij het afscheid. Door toepassing van Thanatopraxie zullen blauwe verkleuringen nagenoeg verdwijnen of verminderen (denk hierbij aan handen, nagels, lippen en oren) en keert de natuurlijke teint terug. De overledene voelt ook niet meer “koud” aan.
Hoe wordt deze moderne manier van balseming uitgevoerd?
Het best is de behandeling uit te leggen aan de hand van het voorbeeld van nierdialyse. Bij nierdialyse wordt het bloed buiten het lichaam gebracht, gereinigd en weer terug in het lichaam gebracht.
Bij Thanatopraxie wordt in plaats van het schone bloed een balsemvloeistof terug gebracht die de ontbinding tijdelijk stil legt. Hoe lang deze periode precies zal zijn is bij iedereen verschillend. Net als een verdoving bij de tandarts. Bij de één duurt de verdoving een uur, bij de ander is het pas na ruim een dag uitgewerkt. Met Thanatopraxie ligt de ontbinding in het begin nagenoeg geheel stil en na ruim een week neemt de werking van de vloeistof weer langzaam af.
Is Thanatopraxie geschikt voor iedereen?
Voor Thanatopraxie werkt Vos Uitvaart samen met gecertificeerde specialisten die de balseming uitvoeren. Het is in principe voor iedereen geschikt, maar kan met name uitkomst bieden wanneer de nabestaanden van ver moeten komen of bij repatriëring van de overledene naar het buitenland. Ook wordt het toegepast na een ongeluk en medisch of juridisch onderzoek.
De balseming-specialisten komen zowel naar de thuislocatie als het rouwcentrum. Het is dus niet noodzakelijk om uw dierbare te vervoeren om de balseming te laten plaatsvinden.
Als we kijken naar de kosten dan zijn de kosten van de Thanatopraxie nagenoeg gelijk aan die van de gekoelde opbaring. Tijdens ons gesprek om de uitvaart te regelen zal ik u beide mogelijkheden toelichten.
Mocht u nu vragen hebben of meer informatie wensen, neem dan gerust contact met ons op.
Bronvermelding:
Voor samenstelling van dit artikel is gebruik gemaakt van informatie van
In de serie “Gastschrijvers” mogen wij het woord geven aan Mirjam Verschure.
Zij is Ritueelbegeleider en zij kan voorgaan tijdens de afscheidsplechtigheid. Zelf omschrijft zij haar rol als volgt; “ik ben geen uitvaartverzorger die de praktische kanten van een uitvaart regelt. Ik wil graag samen met jou vorm geven aan de inhoudelijke kant van de uitvaart.”
‘Ritueelbegeleider bij afscheid’
De uitvaartondernemer belt me: “Mirjam, ik zit bij een familie. Zou jij hen willen helpen met de uitvaartplechtigheid?” Ik kan, dus maak een afspraak met de familie.
De volgende dag kom ik bij de echtgenoot van overledene en hun twee dochters langs. Als we gaan zitten, vraag ik eerst naar het laatste stukje: “Waar is ze aan overleden?” Haar man schiet vol en ik geef hem een zakdoekje. Eén van de dochters vertelt dat haar moeder anderhalf jaar geleden borstkanker heeft gekregen. Ze beschrijft het ziekteproces en hoe ze er mee omging.
Dan vraag ik hoe ze is opgegroeid en aan haar man wanneer ze elkaar hebben leren kennen. De dochters kijken nieuwsgierig. “Op de kermis”, vertelt de man en hij weet het nog alsof het gisteren was. Er komt een glimlach als hij vertelt hoe lief hij haar vond…
Aan de dochters vraag ik hoe ze als moeder was en ze vertellen uitgebreid. Omdat ik weet dat niemand heilig is, vraag ik ook naar haar mindere kanten. Als ik alleen de mooie dingen vertel op de uitvaart wordt het een sprookje; een halve zin over de andere kant en al het mooie wordt waar. Ze vertellen dat hun moeder wel wat eigenwijs kon zijn…
Dan gaan we naar de invulling van de uitvaartplechtigheid: welke muziek? Is er iemand die wil spreken? Willen ze religieuze elementen erin of liever niet? Ik maak een aanzet voor een draaiboek.
Thuis werk ik alles uit, zowel het draaiboek als het levensverhaal. Op de dag van de uitvaart ga ik voor in de plechtigheid: rustig en met mijn hart bij de mensen. Het is een persoonlijk en waardig afscheid.
Dit is waar ik van hou: dichtbij mensen mogen staan en hen helpen bij het afscheid van hun dierbare.
Mocht u meer willen weten over het begeleiden van rituelen; Mirjam heeft een erg mooi boekje geschreven over haar vak als ritueelbegeleider. Dit boek heet “Dag lieve jij, dag. Verhalen en tips van een ritueelbegeleider om zelf een uitvaartplechtigheid vorm te geven.” Via de link kunt u het boekje bekijken en eventueel bestellen.
Sinds kort maak ik deel uit van ” De Werkverkenners”, een initiatief van BNR, het FD en USG People.
Vanuit mijn zelfstandig ondernemerschap neem ik deel en we vormen een diverse groep met brede vertegenwoordigingen vanuit de Nederlandse arbeidsmarkt.
Werkverkenners;
In het crossmediale programma Werkverkenners brengen we nieuws en achtergrondverhalen over de Nederlandse arbeidsmarkt. We volgen een tiental Werkverkenners die verslag doen van hun ervaringen in Het Financieele Dagblad, op BNR Nieuwsradio, tijdens spectaculaire live events én 24/7 op werkverkenners.nl.
Voor meer informatie en een overzicht van alle events en uitzendingen op BNR;
In onze serie Gastschrijvers introduceren wij Marleen Verspoor en haar gastblog
Uitvaartwensen,
laat uw nabestaanden niet met vragen achter
Kort na het overlijden van een dierbare wordt de familie al snel gevraagd: wat zijn de uitvaartwensen, wie wilt u in kennis stellen van het overlijden en hoe doen we dat?Continue reading
Binnenkort starten we met een serie Gastschrijvers op onze website.
We belichten hiermee verschillende aspecten rondom uitvaarten, rouw en verliesverwerking. Dit wordt gedaan door een aantal gastschrijvers die vanuit hun specialisme en kennis een gastblog gaan schrijven op onze website.
Dit artikel is overgenomen uit De Zaaijer, parochieblad van de RK Vitusparochie Blaricum
editie september/oktober 2014
Familie Vos 100 jaar kosterOp 11 april 2014 was het honderd jaar geleden dat de opa van Henny Vos de taak van koster van de Sint Vitus Blaricum op zich heeft genomen. De toenmalige kosteres onder pastoor Snelting, mw. Puijk, was ontslagen nadat zij tijdens het Lof het altaar op kroop om de lekkende kaars uit te blazen. Sindsdien is het kosterschap van vader op zoon doorgegeven en is onze Henny nu al de “3e generatie” Vos die koster is.
Henny werd op 15 juli 1945 geboren op de Venenweg, waar de familie al sinds het begin van de eeuw woont. Op jonge leeftijd was al duidelijk dat hij in de voetsporen van zijn vader en opa zou treden. Toep opa Vos in 1937 na 23 jaar kosterschap plotseling overleed, nam vader Vos de taken over. Hij heeft dit maar liefst 43 jaar volgehouden, zij het in de laatste jaren samen met Henny (van 1977 tot 1984), die toen nog een zogenaamde weekendkoster was. De taak van koster was tot in de jaren zestig een fulltime job. Dat is nu niet meer zo, maar Henny heeft nog werk genoeg: kaarsen en hosties bestellen, bloemen schikken, kazuifels laten stomen, collectes bijhouden, wierook aansteken, misdienaars en acolieten instrueren, het luiden van de klokken (vroeger met de hand, tegenwoordig elektrisch) Ook het onderhoud van de tuin en de begraafplaats brengt veel werk met zich mee.
Vanaf jonge leeftijd was het de bedoeling dat alle elf kinderen van het gezin Vos meehielpen met de kerkschoonmaak. Elke vrijdag tussen de middag werden er laatjes gepoetst, vloeren geveegd, kelken gesopt en wanneer er niemand keek, zelfs “pastoortje” gespeeld. De pastorietuin behoorde tevens tot het territorium van de kinderen en op de begraafplaats werd er verstoppertje gespeeld. Tijdens de verschillende missen werden de misboekjes verkocht, kortom het hele gezin was betrokken bij de taken van vader. Ook ooms en tantes werden ingeschakeld. Zo is er de anekdote van tante Aal die bij het poetsen van de banken zo kwistig was met het gebruik van bijenwas, dat men na afloop van het kerkbezoek thuis de kleding in de was moest gooien. Diezelfde tante Aal heeft ook een keer de klokken geluid om aandacht te trekken, nadat ze per ongeluk was opgesloten in de kerk. Oom Gerard maakte elke nieuwe pastoor wegwijs in de parochie, omdat hij van iedereen in het dorp wel de familiegeschiedenis kende.
In de jaren 40-50 kende men nog het verschil in uitvaartklassen. Bij de eerste klas uitvaart kon met vragen om zwarte lopers, zwarte gordijnen en zwarte linten om de kaarsen. Henny vertelt dat zijn vader dan zei: “als ze nog meer zwart willen, dan kan ik desnoods mijn gezicht nog zwart maken”.
Behalve koster was Henny ook grafdelver en begrafenisondernemer. Op negenjarige leeftijd heeft hij al met de hand zijn eerste graf gegraven! Tegenwoordig gebeurt dit met een graafmachientje. Zijn dochter Valance heeft de taken van haar vader als begrafenisondernemer dit jaar overgenomen.
Wij hopen dat we als parochiegemeenschap ook het volgende lustrum met de familie Vos kunnen vieren.
Uit: Parochieblad De Zaaijer van de RK Vitusparochie Blaricum, editie September/oktober 2014
‘Een eeuw lang, één familie in dezelfde branche werkzaam’
door Frans Ruijter
Soms lopen bepaalde tradities in een familie één of twee generaties door. Bij de familie Vos, inderdaad die van de koster, stapt nu de vierde generatie in de voetsporen van die familietraditie, en wel in de uitvaartverzorging. In een gesprek met vader Henny en dochter Valance Vos wordt alles duidelijk.
De overgrootvader van Valance, Jaap Vos, begon op 10 april 1914 als koster bij de Blaricumse Vituskerk. Dat was nog onder pastoor B.J. Snelting. Hij werd dan ook al heel snel ‘Jaap de Koster’ genoemd in Blaricum. Hij verzorgde ook de uitvaarten bij de kerk. In 1922 werd hij als ‘nachtwacht’ (maakte in de nacht zijn ronde door het dorp, nu zullen we zeggen ‘buurtpreventie’) en‘aanspreker’ (vaak betrof dit het melden van overlijdensberichten aan familie en bekenden) aangesteld. Op 16 juli 1937 overleed Jaap de koster na drieëntwintig jaar zijn vak te hebben uitgevoerd. Jaap was getrouwd met Petronella Rokenbrand, zij kregen twaalf kinderen.
Lammert de koster
Lammert was de derde in de rij van twaalf kinderen en geboren op 16 augustus 1906. Hij hielp zijn vader van kinds af aan al mee in de kerk. Het verbaasde dan ook niemand dat Lammert op 1 januari 1938 werd benoemd als opvolger van zijn overleden vader. Nu onder de legendarische pastoor Jongerius. Op 7 januari 1963 werd hij voor zijn zilveren ambtsjubileum gehuldigd. Lammert kreeg als dank voor zijn werk een (zwart-wit) televisie aangeboden van de parochie. Dat was in die tijd een geweldig cadeau. Lammert kreeg ook steeds meer met de uitvaartbranche te maken. Zijn geweldige mensenkennis en het feit dat hij exact wist hoe familieverbanden in elkaar staken, zorgde ervoor dat hij ‘geknipt’ was voor dit werk. Lammert was een begrip in het dorp.
Henny de koster
Lammert trouwde op 23 augustus 1938 met de tien jaar jongere Anna Gebbeken. Zij kwam uit Emmen en werkte als huishoudster op de pastorie. Je zou kunnen spreken van een ‘bedrijfshuwelijk’. Zij kregen elf kinderen. De geschiedenis herhaalde zich, want ook hier kwam een zoon van de koster, in dat geval Henny, al jong zijn vader helpen. Al mag niet onvermeld blijven dat het hele gezin van Lammert als het nodig was bereid was om te helpen. Net voor de Tweede Wereldoorlog werd Lammert gemobiliseerd en nam zijn broer Henk de honneurs van de uitvaarten waar. In de jaren zestig begon Henny zijn vader steeds meer bij te staan, vooral met bloemversiering (Lammert was allergisch voor chrysanten) en het delven van de graven. Op 1 januari 1977 werd Henny ‘weekend-koster’ en Lammert deed het kosterswerk doordeweeks. In 1981 nam Lammert helemaal afscheid. Naast een Koninklijke onderscheiding werd hij begiftigd met de pauselijke onderscheiding Pro Ecclesia et Pontifice voor 43 jaar trouwe dienst. Lammert overleed op 12 december 1982.
Valance Vos uitvaartverzorging
Naast het vele werk als koster, was Henny al sinds 1981 uitvaartleider voor de St. Vitusparochie. De eisen werden echter van hogerhand steeds scherper gesteld zodat hij genoodzaakt was zich eerst aan te sluiten bij uitvaartonderneming ‘Barbara’ en later bij ‘Van Vuure’. Toen op 21 oktober 2009 een zus van Henny, Femia, plotseling overleed (zij was pas 57 jaar) werd er aan de dochter van Henny, Valance, gevraagd of zij deze uitvaart wilde leiden. ‘Ja’ was snel gezegd, maar het daadwerkelijk doen kost veel meer moeite. Maar Valance deed het en had er een heel goed gevoel aan overgehouden. Zij was tot 2012 werkzaam als projectleider in de ICT-branche, maar dat werk gaf haar niet meer die voldoening die ze nodig had om er met genoeg ambitie in werkzaam te blijven. Zij wilde meer met mensen werken en daar wat voor betekenen. Valance ging een ‘snuffelstage’ lopen bij Van Vuure. Afgelopen jaar volgde zij de cursus tot uitvaartleider, met een extra opleiding voor verzorging. Zij kreeg al snel de bevestiging dat dit was wat ze graag wilde. Namelijk iets voor de mensen betekenen in een tijd dat zij het moeilijk hebben. Dit betekent dat Valance de vierde generatie Vos is in de uitvaartbranche. Op de vraag van wat er is veranderd in de jaren, antwoordden zowel vader Henny als dochter Valance: ‘De mensen zijn mondiger, er is veel meer mogelijk en de laatste zorg verdient alle aandacht, want je kunt het niet meer overdoen.’
Wij van hei & wei wensen Valance alle succes toe met het dankbare werk. Wilt u meer weten, kijk dan op www.vosuitvaart.nl of mail naar vvos@vosuitvaart.nl.
Aggeloo Memories is het online herdenkingsplatform waar je de herinneringen aan een dierbare levend houdt.
Samen deel je, via een besloten pagina, herinneringen in de vorm van foto’s , verhalen, video’s en zelfs muziek. Alle herinneringen worden in een tijdslijn weergegeven, zo maak je met elkaar een prachtige weergave van het leven van jouw overleden familie, vriend of kennis.
Aggeloo Memories is een gratis, online platform beschikbaar voor iedereen. Wij vinden het een erg mooi initiatief en willen jullie hier dan ook op attenderen.
